Flądra, skarpetka i tony bursztynu, czyli odcinek 1 (Piaski - Krynica Morska)

- Co ty robisz? Przestań! Wstawaj! - starsza pani strofuje męża szukającego bursztynów na plaży w Krynicy Morskiej. Mąż z trudem dźwiga się z kolan, kiedy do akcji wkracza Emi.

- Tam dalej można znaleźć naprawdę dużo bursztynów - zapewnia.

- Gdzie? - dopytuje z wyraźnym ożywieniem kobieta (zapewne oczami wyobraźni widzi już na swojej szyi gustowny naszyjnik z okruchów bałtyckiego złota...).

- No... Na plaży... - odpowiada rezolutnie Emi, w milisekundę przekraczając cienką granicę między chęcią bycia miłą - i do bólu konkretną - a nominacją do nagrody w kategorii „Niegrzeczna Osoba Roku”.

Bynajmniej ta pozorna „niegrzeczność” nie była celowa. To efekt wybuchowej mieszkanki zbyt długiego przebywania na mocnym słońcu, otartych stóp, zgubionej skarpetki, bolącego biodra oraz ponad 20 kilometrów w nogach. Ale po kolei...

W poprzednim poście wyjaśniliśmy po co w sobotę, 11 kwietnia, zjawiliśmy się na granicy polsko - rosyjskiej, przecinającej Mierzeję Wiślaną kilka kilometrów za miejscowością Piaski.

Nie kierowała nami chęć zrobienia „selfiaka” z rosyjskimi pogranicznikami. Co to, to nie. To właśnie tutaj zaplanowaliśmy początek naszego projektu pod roboczą nazwą „Tupu - tup, czyli idziemy polskim wybrzeżem”. Mierzeja jest dla nas swoistym poligonem. Przede wszystkim dlatego, że tutejsze wybrzeże Bałtyku leży najbliżej naszego domu. Logistycznie więc są to etapy najłatwiejsze do zaliczenia. To właśnie na mierzei chcemy m. in. sprawdzić swoje fizyczne możliwości, ocenić liczbę kilometrów, które możemy przejść w ciągu dnia, oraz ustalić niezbędną zawartość plecaków.

Początkowo planowaliśmy przejść odcinek między Piaskami a Kątami Rybackimi - bite 30 km w piasku po kostki. Do Kątów dojechaliśmy designerskim Peżotem, następnie przesiedliśmy się do autobusu PKS, którym dojechaliśmy do Piasków.

Akurat rybacy zakończyli poranny połów, więc wokół niewielkiego portu zlokalizowanego nad Zalewem Wiślanym unosił się charakterystyczny zapach świeżo złowionych ryb. Na smażoną fląderkę, ku wielkiemu niezadowoleniu Ziela, szans niestety nie było. Poza sezonem Piaski wydawały się na wpół wymarłe.

 Ruszyliśmy więc ku granicy, pokonując około 4 kilometry.

Dzików, grasujących ponoć po całej mierzei, nie uświadczyliśmy. Grożących kałasznikowami rosyjskich strażników granicznych też nie. Za główną reprezentację miejscowej fauny robiły więc wszechobecne mewy i kormorany oraz... wyrzucona na brzeg flądra.

Rybę oczywiście uratowaliśmy (- Ma szczęście, że nie mamy ze sobą patelni...), z kolei zamiast Rosjan spotkaliśmy ich polskiego odpowiednika po fachu. Pan strażnik przez chwilę obserwował nas przez lornetkę, a gdy stwierdził, że nie mamy w planach naruszenia i tak nie najlepszych stosunków międzynarodowych między Polską a naszym sąsiadem, pomachał nam i oddalił się z wydmowego posterunku.

Po krótkim melanżu na granicy (kanapki, banany, łyk wody) zawróciliśmy w stronę Kąt Rybackich. Nie był to marsz jednostajny. Co chwilę bowiem schylaliśmy się na widok drobych bursztynków... Gdybyśmy skupili się tylko na tej czynności, to domu wrócilibyśmy z pokaźnym workiem. Na plaży w Piaskach spotkaliśmy też znajomych z Tczewa, zafascynowanych - tak jak my - jej urokliwością i „bezludnością”.

Gdzieś w połowie trasy między Piaskami a Krynicą okazało się, że po prostu nie damy rady dojść aż do Kątów. Emi zaczęło dokuczać biodro i otarta stopa. Biodro, bo brzegiem morza idzie się „pod kątem”, jedną nogę obciążając bardziej niż drugą, a stopa to wynik zgubienia... skarpetki ;). Grząski piasek - jak to piasek - zrewidował nasze plany co do pokonywania 1 kilometra w określonych czasie. Gdybyśmy jednak uparli się na dojście do Kąt, marsz skończylibyśmy późno w nocy. Postanowiliśmy więc zakończyć etap w Krynicy Morskiej, mając w nogach około 23 kilometry. Po zasłużonym obiedzie złapaliśmy ostatniego „pekaesa” do Kątów. Na szczęście samochód jeszcze na nas czekał.

Jeśli los da za niedługo planujemy kolejny etap: od Krynicy Morskiej do Kątów Rybackich. Dołączycie?